Beperk je,….

Valt nog niet mee, moet ik zeggen, af en toe krijg ik er zelfs een beetje schrik van.

Het gaat echt bergafwaarts

Op de jacobslaan.

Gelukkig schijnt af en toe een waterig zonnetje op overwegend triestige dagen

En zwerf ik een beetje rond in de buurt waar ik woon, denkend, zoekend, en af en toe fotograferend.

lang geleden dat ik hier geweest ben.

een nieuw ritme vinden om het log weer goed te gaan gebruiken.
druk geweest met verschillende klussen waardoor een regelmatig reflectie moment er niet zo in zat. Nu lijkt de tijd weer wat beter ingedeeld, en dus weer een kans voor het 'openbare' log.

gevonden fragmenten

Gevonden Fragmenten,

Ruimte,
Geluid,
en Beelden,

Ik heb erg zitten stoeien met de onscherpte

En toch MOET deze onscherpte,
herinneringen van zo’n 50 jaar terug,
opgeroepen door een tekst
van een toen tienjarige
een nauwelijks gekende tijd
waarin mijn wortels liggen
beschreven,
in beelden gevat,

dat zijn geen scherpe beelden
ze zijn al door de tijd
en zoveel gedachten
heen gegaan

Van dagboekjes, naar web-logjes,

het lijkt wel veel op elkaar en ook weer niet

het schrijven of tikken
publiek of privé
met een druk op de knop een wereld in
of naar een wereld die alleen voor jou is

Mijn badkamer, het blijft gek zo’n plek
een plek waar je meestal alleen met jezelf bent,
even snel, of lekker langzaam,
Die meer privé is dan een woonkamer of zelfs je slaapkamer
Ik ken geen badkamer zonder spiegel,

En dan een badkamer in een instituut,
Waar je zelden alleen bent,
Waar het ritme bepaald wordt door het ritme van anderen
Zeker in de jaren 50

Al zwervend door de klokkenberg
Hebben Elles, Jeanette en ik wat interessants gevonden



snippers, flarden,

weer een stapje verder

De idioot in het bad,

van maria vasalis

is de tekst
die sinds de eerste ontmoeting met de badkamer
het hoge schuine dakraam
door mijn gedachten zwerft,
het zachten,
de verkramping,
en die stille traan laten mij niet los

maar voor mij is een helder verhaal nog niet geboren



De idioot in het bad

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
haast dravend en vaak hakend in de mat,
lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
gaat elke week de idioot naar 't bad.

De damp, die van het warme water slaat
maakt hem geruster: witte stoom...
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.

De zuster laat hem in het water glijden,
hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
en om zijn mond gloort langzaamaan een groot verblijden.

Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
komen als berkenstammen door het groen opdoemen.

Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
en hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.

En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
en stevig met een handdoek drooggewreven
en in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.

En elke week wordt hij opnieuw geboren
en wreed gescheiden van het veilig water-leven,
en elke week is hem het lot beschoren
opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.


M. Vasalis (1909-1998)

Binnenrumte

en een eerste beeld van een binnenruimte waar ik 'iets' mee heb.
Intrigerend, gekke ruimte met een schuin venstertje
waardoor je de sterren kunt zien. ( dacht zij meteen, op klaarlichte dag,....)
Twee weken terug, had ik hem gespot, gevoelsmatig,
nog niet het goede moment om er al een foto van te maken.
Nu een eerste schets.......

Tussen Cirkels Gas

Het zou een titel kunnen zijn van een boek,
ergens heeft het voor mij een poëtische klank

waarschijnlijk is het gewoon een technische notitie
'tussencirkels, gas' boven een geultje.

een rondje buiten om

de klokkenberg een eerste blik

een beetje verrast door het verhaal wat zich opdringt als ik door de eerste beelden blader

een nog niet zo'n tastbare gedachte
toon
kleur

en dan zijn er honderdduizend puntjes die nog in te vullen zijn,
de komende tijd,

rondzwerven in een gebouw waar heel veel mensen tijd hebben doorgebracht,
vrijwillig, als medewerker, bezoeker
en min of meer onvrijwillig als patient.


de 14e een eerste intro in de klokkenberg, een instituut bij naam bekend.

en dan is er weer even stilte
zo tussen twee blokken in
niet dat ik dan niets doe
maar het is zo lekker ongericht

mijmertijd

accutijd

vrij

ookal zijn er nogwel dingen 'te doen'
maar ik ben mijn lijstje dan even kwijt

januari 2007 de straat op

ook weer wat shoppen bijgeleerd

-1

2753 meter verbindingsgang

dimia

dimia

Opnieuw bloggen………………

Een terugblik op het 2^e blok, na de eerste stappen in september 2006, liep het niet meer zo soepel,

en of ik het nu echt snap hoe het werkt valt nog te bezien,

dus ‘blog’ ik eerst maar gewoon in mijn ‘digi weekboek’

en vervolgens importeer ik het wel op het net. Kopiëren en plakken gaat wel lukken…

Tweede periode: documentair op het randje van feit en fictie…

Het randje van de werkelijkheid.

Voor mij, een zoektocht in de catacomben van het radboud, de deels onderaardse verbindingsgangen tussen de verschillende complexen.

2753 meter niet ruimte,

waar de geur hangt van vuile was,

de vismaaltijd van gister,

het afval wat nog niet op zijn bestemming is.

Gebruikte, niet afgehaalde bedden

wachtend op een wasbeurt

2753 meter niet ruimte,

die er wel is maar meestal louter functioneel wordt gebruikt,

mensen en dingen doorheen te voeren,

nauwelijks GEZIEN

heel soms wat opgeleukt in het besef dat er ook gewone mensen doorheen lopen

om van het e-N-e gebouw naar het A-ndere- te lopen

In sommige stukken kon ik uren zijn zonder dat er iemand passeerde,

met in de verte het getik van hakken,

het gezoem van de karretjes van de vervoersdienst,

Het geluid van hekken en sleutels, zonder iets te zien.

Flarden van gesprekken gingen aan mij voorbij,

Zonder dat iemand aanstoot nam aan mijn aanwezigheid.

En ergens steeds het gevoel dat al die gebeurtenissen aan de muren kleven,

opgenomen zijn in het muurarchief,

waarbij het maar de vraag is of ze ooit ontdekt zullen worden.

Terwijl ik daar zo rond sloop,

liep,

zat,

stappen telden, l

luisterde,

geuren op snoof,

en met de kilometer teller op de fiets rond reed

kwam ik ook op mijn eigen –1.

Wat wil ik nog hier in ‘deze kliniek en in dit gezondheidszorg gebied’,

de rol die ik er tot nu toe in heb vervuld, is de mijne niet meer.

ik ga het zien de komende jaren,

-1

2753 meter verbindingsgang

tot straks