nog even mijn usb stickies leeghalen, kom ik dit beeldje weer tegen,
vind ik toch wel een tof beeld.
Tuesday, April 22, 2008
gek beeld
En dan nu op naar china... helemaal tof
nog even mijn usb stickies leeghalen, kom ik dit beeldje weer tegen,
vind ik toch wel een tof beeld.
nog even mijn usb stickies leeghalen, kom ik dit beeldje weer tegen,
vind ik toch wel een tof beeld.
Saturday, April 19, 2008
Friday, April 18, 2008
Bijbloggen,
weer even wennen, en kort de afgelopen periodes ‘bijpraten’.
Gaaf project bij de kop gepakt, zomaar tegenaan gelopen. Tijdens mijn werk in het ziekenhuis in het contact met een patient/client.
Een thema, wat ergens van binnen een soort gevoel gaf van dat ik iets ‘beet’ heb.
Het is wel gek, een onderwerp met snelle en trage onderdelen, dat is de manier waarop ik ze voor mij zelf onderscheid, en probeer ze ook hun gang te laten gaan.
De snelle dingen zijn de gedachten en heel concrete handelingen die bij zo’n ontmoeting aan de orde zijn, een gewoon contact, een handeling een kort gesprekje. Tegelijkertijd gebeurt dieper in mij ook van alles, ik wordt gealarmeerd, belletjes gaan rinkelen en vragen stijgen op en cirkelen rond in mijn hoofd.
Zonder dat ik daar meteen tijd voor heb er iets op te antwoorden, ze blijven rond zingen, beklijven, zakken weg en komen weer
momenten dat ik alweer in het levende leven met andere dingen bezig ben. Boodschappen, de was, eten koken.
En dit zijn dus de trage dingen, af en toe vind ik een begin van een antwoord. Vaker nog een nieuwe vraag.
Ik ga zoeken, kijken er soms ook voorzichtig over praten en laat ze ook een beetje met rust. Ik merk dat het een thema is dat op een bepaalde manier heel dicht bijstaat, maar nog niet zo goed te pakken is. En het is me gelukt in de afgelopen periode om hier ‘onderhuids’ mee aan de gang te blijven.
Ondertussen foto’s makend, lezend, er soms ook helemaal niet -beuwst- mee bezig te zijn. Op momenten van rust is het er dan ook weer wel.
Het heeft me ook wel wat samengeknepentenen tijd gekost, angstzweet, bang dat het zou verdwijnen, ik het kwijt zou raken, maar steeds ook het gevoel dat ik het niet op mijn snelle-brain en doe manier aan moest pakken.
Voor mij bleef het lange tijd een gevoel geven van ‘gokje’. Zo getraind op resultaat, productie, veel, zichtbaar......... antwoorden, oplossingen......
Nu begin ik met een voorzichtige werktitel lijfelijkheid, wat maakt mij / tot wie ik/ jij ben(t).
Hoe pak je het pakketje uit waarmee je in deze wereld ben aangekomen. Het is in tekst misschien nog een beetje vaag maar het heeft wel een gaaf eerste (?) beeld opgeleverd, en een ‘ding’ , thema, om mee verder te gaan.
Hoe zit het de verschillen en overeenkomsten tussen mij en de ander, en hoe je in je leven, je lijf groeit, je wordt wie je in potentie bent,
en hoe zit het nu in deze tijd waarin er zoveel 'ideale' beelden, voor(?)beelden aan ons voorbij komen..... stof tot nadenken en verder doen voor mij
Gaaf project bij de kop gepakt, zomaar tegenaan gelopen. Tijdens mijn werk in het ziekenhuis in het contact met een patient/client.
Een thema, wat ergens van binnen een soort gevoel gaf van dat ik iets ‘beet’ heb.
Het is wel gek, een onderwerp met snelle en trage onderdelen, dat is de manier waarop ik ze voor mij zelf onderscheid, en probeer ze ook hun gang te laten gaan.
De snelle dingen zijn de gedachten en heel concrete handelingen die bij zo’n ontmoeting aan de orde zijn, een gewoon contact, een handeling een kort gesprekje. Tegelijkertijd gebeurt dieper in mij ook van alles, ik wordt gealarmeerd, belletjes gaan rinkelen en vragen stijgen op en cirkelen rond in mijn hoofd.
Zonder dat ik daar meteen tijd voor heb er iets op te antwoorden, ze blijven rond zingen, beklijven, zakken weg en komen weer
momenten dat ik alweer in het levende leven met andere dingen bezig ben. Boodschappen, de was, eten koken.
En dit zijn dus de trage dingen, af en toe vind ik een begin van een antwoord. Vaker nog een nieuwe vraag.
Ik ga zoeken, kijken er soms ook voorzichtig over praten en laat ze ook een beetje met rust. Ik merk dat het een thema is dat op een bepaalde manier heel dicht bijstaat, maar nog niet zo goed te pakken is. En het is me gelukt in de afgelopen periode om hier ‘onderhuids’ mee aan de gang te blijven.
Ondertussen foto’s makend, lezend, er soms ook helemaal niet -beuwst- mee bezig te zijn. Op momenten van rust is het er dan ook weer wel.
Het heeft me ook wel wat samengeknepentenen tijd gekost, angstzweet, bang dat het zou verdwijnen, ik het kwijt zou raken, maar steeds ook het gevoel dat ik het niet op mijn snelle-brain en doe manier aan moest pakken.
Voor mij bleef het lange tijd een gevoel geven van ‘gokje’. Zo getraind op resultaat, productie, veel, zichtbaar......... antwoorden, oplossingen......
Nu begin ik met een voorzichtige werktitel lijfelijkheid, wat maakt mij / tot wie ik/ jij ben(t).
Hoe pak je het pakketje uit waarmee je in deze wereld ben aangekomen. Het is in tekst misschien nog een beetje vaag maar het heeft wel een gaaf eerste (?) beeld opgeleverd, en een ‘ding’ , thema, om mee verder te gaan.
Hoe zit het de verschillen en overeenkomsten tussen mij en de ander, en hoe je in je leven, je lijf groeit, je wordt wie je in potentie bent,
en hoe zit het nu in deze tijd waarin er zoveel 'ideale' beelden, voor(?)beelden aan ons voorbij komen..... stof tot nadenken en verder doen voor mij
Subscribe to:
Posts (Atom)