Van dagboekjes, naar web-logjes,
het lijkt wel veel op elkaar en ook weer niet
het schrijven of tikken
publiek of privé
met een druk op de knop een wereld in
of naar een wereld die alleen voor jou is
Mijn badkamer, het blijft gek zo’n plek
een plek waar je meestal alleen met jezelf bent,
even snel, of lekker langzaam,
Die meer privé is dan een woonkamer of zelfs je slaapkamer
Ik ken geen badkamer zonder spiegel,
En dan een badkamer in een instituut,
Waar je zelden alleen bent,
Waar het ritme bepaald wordt door het ritme van anderen
Zeker in de jaren 50
Al zwervend door de klokkenberg
Hebben Elles, Jeanette en ik wat interessants gevonden
snippers, flarden,
Thursday, May 31, 2007
Tuesday, May 22, 2007
weer een stapje verder
De idioot in het bad,
van maria vasalis
is de tekst
die sinds de eerste ontmoeting met de badkamer
het hoge schuine dakraam
door mijn gedachten zwerft,
het zachten,
de verkramping,
en die stille traan laten mij niet los
maar voor mij is een helder verhaal nog niet geboren
De idioot in het bad
Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
haast dravend en vaak hakend in de mat,
lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
gaat elke week de idioot naar 't bad.
De damp, die van het warme water slaat
maakt hem geruster: witte stoom...
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.
De zuster laat hem in het water glijden,
hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
en om zijn mond gloort langzaamaan een groot verblijden.
Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
komen als berkenstammen door het groen opdoemen.
Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
en hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.
En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
en stevig met een handdoek drooggewreven
en in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.
En elke week wordt hij opnieuw geboren
en wreed gescheiden van het veilig water-leven,
en elke week is hem het lot beschoren
opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.
M. Vasalis (1909-1998)
van maria vasalis
is de tekst
die sinds de eerste ontmoeting met de badkamer
het hoge schuine dakraam
door mijn gedachten zwerft,
het zachten,
de verkramping,
en die stille traan laten mij niet los
maar voor mij is een helder verhaal nog niet geboren
De idioot in het bad
Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
haast dravend en vaak hakend in de mat,
lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
gaat elke week de idioot naar 't bad.
De damp, die van het warme water slaat
maakt hem geruster: witte stoom...
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.
De zuster laat hem in het water glijden,
hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
en om zijn mond gloort langzaamaan een groot verblijden.
Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
komen als berkenstammen door het groen opdoemen.
Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
en hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.
En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
en stevig met een handdoek drooggewreven
en in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.
En elke week wordt hij opnieuw geboren
en wreed gescheiden van het veilig water-leven,
en elke week is hem het lot beschoren
opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.
M. Vasalis (1909-1998)
Subscribe to:
Posts (Atom)